De vorige keer vertelde ik over de geboorte van ons zoontje en dat ik hem pas na 3 uur weer zag op de intensive care. Ze moesten een week lang zijn ductus (een ader bij zijn hartje) open houden met zware medicatie die noodzakelijk was, maar hem ook heel erg ziek maakte. De eerste dagen deed hij het zoals ik zei best goed, totdat die medicatie een aanslag deed op zijn lichaampje. Toch moest hij het nog 4 dagen krijgen totdat ze operatief in Leuven de ductus open zouden gaan houden.
Ik was op dat moment helemaal versleten. Moest om de 3 uur kolven, liep vanaf net na mijn bevalling al een paar dagen dan naar Daviën zijn afdeling om de melk te brengen. Bleef bij hem en gaf hem voeding, verzorgde hem en ging dan weer terug om te herhalen.. Ik had al een week amper geslapen en de eerste nacht (3e na mijn bevalling) die we in het Ronald MC Donald huis verbleven kreeg ik een terugval. De naweeën waren vreselijk heftig en mijn lichaam begon te protesteren tegen mijn activiteiten na de bevalling..ik had nog geen rust gehad.. Die ochtend kon ik niet meer staan van de vocht in mijn benen en enkels, ik was alleen maar doorgegaan om voor ons mannetje te zorgen en om bij hem te kunnen zijn. Nu was het klaar…ik kon niet meer… Dave is toen naar hem gegaan die dag met de melk en hem gaan verzorgen. Ik moest omhoog blijven met mijn benen en rusten, ik kon ook niet anders al wou ik zo graag bij ons mannetje zijn.
Ons kleine wondertje takelde erg af die dagen en we waren zoooo blij toen eindelijk de dag aanbrak dat hij naar Leuven mocht, en ze hem gingen helpen zodat hij die smerige medicatie niet meer nodig had om in leven te blijven. De ambulance vertrok op tijd en wij zijn thuis schone spullen gaan halen en er achteraan gegaan met onze eigen auto. In Leuven kwam hij op de Neonatologie afdeling in een box te liggen. De professor kwam ons vertellen wat hij ging doen, met een katherisatie gingen ze via zijn hoofdslagader in zijn lies, naar zijn hartje om in de ductus een klein gaasje te plaatsen wat ze ook nog op konden rekken als het te klein zou worden in de toekomst… pfff… okay… we vonden het heftig om hem weg te zien gaan.. maar waren ook blij dat hij in goede handen was en ze hem gingen helpen.. Hij had zijn oogjes nog al die 6 dagen niet geopend… Hij was te moe.. te ziek…
We hoopten dat de uren snel voorbij zouden gaan, we waren zelf ook zo ontzettend moe… na 2 uur op de OK geweest te zijn belde de professor..De operatie was goed gegaan.. het was lastig geweest omdat zijn ductus opgekrult was en het is allemaal zo piepklein… Hij liet het ons zien op een soort filmpje in röntgen..dat was heel vreemd om te zien… een draadje die in het rompje van ons kindje naar zijn hartje gaat en dan die ader waar hij doorheen moet om een gaasje erin te krijgen pfff… heel heftig…
En daar was ook ons manneke weer terug op zijn kamertje….jeetje daar lag dat kleine frummeltje…aan nog meer slangetjes en draden..aan de beademing… en dit is nog maar het begin van die rollercoaster waar we in belandt zijn.. maar voor nu… opknappen zodat je weer terug mag naar Maastricht kleine dappere man ♡
